Er zijn hits en bloemen. En pensionado’s en rollators. Na duizenden optredens staan Jan Keizer (70) en Anny Schilder (60) - ‘de stemmen van BZN’ - tijdens afscheidstour Grande Finale nog één keer samen op het podium. Superfan Edith (60): ,,Zij zijn mijn jeugd, ze staan voor de onbezorgde tijd dat mijn vader nog leefde.’’
Jans favoriete zaal in Nederland: het Circustheater in Scheveningen. Anny houdt het meer bescheiden op De Tamboer in Hoogeveen. Maar deze zondag staan de BZN-boegbeelden, die fans al sinds de jaren 70 betoveren met hun karakteristieke hitromantiek, in De Meerse in Hoofddorp.
Jan - in zwart kostuum met zelfgemaakte kleefrand vol glimsteentjes - heeft een broodje lever mee bij wijze van diner. Plus een reserve met cornedbeef. Anny - in bijpassend zwart - belegde er thuis in Volendam een met oude kaas. Want er is vanavond geen catering voor de artiesten. En met de band en het achtergrondkoortje tafelen bij naastgelegen eetbunker De Beren wil ze niet.
Anny vertelt dat ze het hoofd moet leegmaken voordat ze Jan straks vocaal bijvalt tijdens de prelude van de show: meedeinmonument Le Légionnaire. Een bühneritueel dat ze al 43 jaar in stand houdt. Even in haar eentje een moment rust pakken, dan het gebruikelijke adrenalineshot nadat ze uit de coulissen opduikt op het ritme van het applaus. Anny: ,,Vriendinnen zeggen weleens: ‘Jezus An, moet je nou alweer?’ Maar ik denk nooit: gadver. Ik ga gewoon. Ik voel me wel de hele dag anders als ik weet dat ik ’s avonds moet optreden. Ik voel een bepaalde spanning. Daarom doe ik rustig aan. Ik heb vanmiddag lekker op de bank gehangen voor de tv met mijn zoon. Dan liep ik naar de ijskast om iets te pakken, vervolgens hij weer. Gezellig. Door de kick die het publiek mij geeft, duurt het altijd lang voor ik ’s nachts in slaap val. Het lukt nooit voor 2 uur. En als het heel druk in mijn hoofd is, neem ik twee paracetamol.’
In de foyer van De Meerse blijkt een armada van pensionado’s neergestreken die de glaasjes rood en wit bestormt. Een reservaat vol grijs en rijp. Rollators staan in hoeken en naast de bar geparkeerd. De Hoofddorpse superfan Edith behoort met haar 60 jaar beslist tot de jongere garde. Ze is hier om samen met haar moeder (84) te genieten. Van Jan en Anny, die in De Meerse zingen met het fanatisme van debutanten. Genieten van BZN en van nummers als Take me to Ibiza, The Clown, Sevilla, Lady McCorey, Felicita, C’est la Vie en natuurlijk Mon Amour. Palingklassiekers. En ook internationale en lucratieve hits die tot op de dag van vandaag in Korea, Zuid-Afrika en Roemenië worden gedraaid.
Maar voor Edith: pure nostalgie. ,,De liedjes doen me aan het verleden denken. Jan en Anny zijn mijn jeugd, ze staan voor mijn onbezorgde schoolperiode en de tijd dat mijn vader nog leefde. Ze lopen als een rode draad door mijn leven. En elk nummer heeft een eigen herinnering.’’
Jan over zijn fans: ,,Ik heb ze letterlijk ouder zien worden. De meisjes van toen zijn nu oma’s. Ze komen nog steeds naar ons vanwege jeugdsentiment en herinneringen. Vertellen me: op dit nummer kreeg ik verkering of werd ik verliefd. Of: ‘Bij Save the Last Dance leerde ik mijn vrouw kennen.’ Ze klappen en ze huilen.’’
,,We hebben alles aan hen te danken. Vooral aan de heel trouwe mensen. Vroeger met BZN zorgden Limburgse fans voor kaarten voor optredens voor Groningse fans, en andersom. Ze reisden ons achterna, reden honderden kilometers voor ons. Na een show in Johannesburg in Zuid-Afrika vroeg ik tijdens de meet-and-greet aan een dame waar ze vandaan kwam: uit Bloemfontein. Dat is meer dan 400 kilometer! Als we een nieuw album uit hadden, werden er direct op de maandag erna 12.000 exemplaren verkocht. En op dinsdag weer en woensdag ook. Sommige fans hebben ons honderden keren gezien. Dan zeg ik: ‘Ben je er nou alweer?’ Ongelooflijk.’’
Toch houdt Jan het na 53 jaar met Anny, vervolgens Carola Smit en daarna opnieuw Anny, duizenden zalen en nog meer interviews voor gezien. Ook op verzoek van zijn vrouw Marie. ,,Ik kan het fysiek nog wel aan. Ik ben 70, maar een verwoed tennisser en ik zorg dat ik in conditie blijf. En zingen doe je met een spier die je kunt trainen. Maar na al die jaren is het eindelijk tijd dat ik mijn leven anders invul. Dat Marie niet om de andere dag hoeft te vragen: hoe laat moet je weg? Want ik trad minstens honderd keer per jaar op. Dat ik op zaterdag wél met familie en vrienden uit eten kan. Ik wil nog meer tennissen, mijn pianospel verbeteren, pak het kunstschilderen op en blijf teksten voor andere artiesten schrijven.’’
Hij erkent dat hij ‘een beetje bang is’ om de spanning en aandacht rondom de optredens te missen. En de wisselwerking met Anny natuurlijk. Maar ja, het is niet anders, stelt hij zakelijk vast. ,,Als mensen mij de laatste jaren solo wilden boeken, zei ik: ‘Ik doe het liever met Anny, kan dat ook?’ Dat vind ik na al die tijd nog steeds leuker. Misschien hebben we samen wel een afwijking. Ik erger me aan helemaal niets bij haar.’
Anny: ,,Jan praat heel veel op het podium. Dan hoort hij niet meer wat een ander zegt. Je komt er niet tussen.’’ Jan: ,,Ja, dan ben ik met het publiek bezig.’’ Anny: ,,Ik vind dat ook wel weer makkelijk, dan denk ik: laat hem maar. Ik moet altijd lachen om wat Jan zegt. Hij is grappig. Dat houdt mij op de been als ik moe ben.’’
Ze kennen elkaar door en door, zeggen ze. Toch bespreken ze lang niet alles: echte privézaken als liefdesperikelen of zware tijden door ziekte - beiden werden met succes tegen kanker behandeld - komen en kwamen niet aan bod. Daar hebben we het gewoon niet over, klinkt de eensgezinde rechttoe, rechtaan analyse. Vandaar dat beiden elkaar ook nog kunnen verrassen. Jan: ,,Dan zie ik Anny bij Ranking the Stars voorbijkomen en dan knijp ik mijn ogen dicht. Zeg ‘sjongesjonge, wat gebeurt er nu toch weer?’ als het gaat over: wie is er de geilste? Wie komt er op 10 en wie op 1?’’ Anny: ,,Meestal sta ik bij die dingen op 10, hoor. Aan de andere kant: ik had willen zeggen dat ik mijn kindjes ook niet van een paling heb gekregen. Ik weet: als ik niet tegen zulke vragen kan, had ik niet moeten meedoen. Maar ik vind het geweldig, ik heb zoveel plezier en krijg zulke leuke reacties.’’
Anny gaat alleen door. Jammer, maar het is niet anders, is haar no-nonsensereactie. Tranen waren er nog niet, wel af en toe een oeh-gevoel: dit is de laatste ronde. Een toekomstplan heeft ze niet. ,,Ik zie het allemaal wel, ik ben niet iemand die plannen maakt. Ik leef in het nu, ik kan niet ver vooruitkijken. Mijn moeder zei: ‘Anny gaat eerst duiken en dan komt ze erachter dat ze niet kan zwemmen.’ Impulsief dus. Hoewel ik iets voorzichtiger ben. Ik ben nu oma, ik kan niet meer alles doen wat ik wil.’’
‘Jonkie’ André Bakker (46) uit Andijk dompelt in de garderobe een meegebrachte bos bloemen in een emmer water. Voor Anny, die beter en mooier zingt dan Carola, zegt hij. Hoe vaak hij Jan en Anny gezien heeft? Niet te tellen joh. ,,In 1987 ging ik voor het eerst. En ik ben hen altijd blijven volgen. Ontzettend jammer en erg dat ze als duo stoppen. Maar als fan moet je daarin meegaan en met bloemen komen. Dus doe ik dat.’’
Lies (60) en Hans (64) uit Badhoevedorp denken er een stuk luchtiger over. Zij: ,,Ik vind ze al veertig jaar leuk. Vroeger stond ik altijd te stofzuigen op het ritme van Jan en Anny en zag ik af en toe een flard van ze op een braderie. Dit is mijn debuut, en dus ook gelijk de laatste keer, qua echte liveshow.’’ Hij: ,,Ik houd van allerlei stromingen: soul, rock-’n-roll, techno. Een beetje Dire Straits, een beetje Hazes. Dit vind ik geen vervelende muziek, maar twee keer vijftig minuten? Dat lijkt me wel lang.’’ Zij: ,,Je kunt het.’’
Het worden geen twee keer vijftig, maar liefst twee keer zestig minuten die Hans moet uitzitten. Want eenmaal op gang kunnen Jan en Anny bijna niet stoppen, laten ze de zaal weten. Dan is het op naar huis. Jan wil morgen lekker vroeg tennissen. Anny’s programma: met de hond lopen, een handwas doen, kleindochter uit school halen en gestoofde schol eten bij vriendinnen.
Voor de laatste gezamenlijke show in Nederland, in Utrecht, nodigen beiden hun complete entourage van vrienden, kinderen en kleinkinderen uit. Hun aller-, allerlaatste gezamenlijke optreden: dinsdag 31 december in Roemenië. Voor tienduizenden fans. Jan: ,,De laatste keer dat ik er was, moest ik skiondergoed kopen in de supermarkt. Zo koud. Dat moet ik nu meenemen in mijn koffer. Het wordt fantastisch. De mensen daar bléven de vorige keer doorbuigen en zullen dat ook straks doen. Zo mooi. Echt kippenvel.’’
Edith, Lies en Hans wilden niet met hun achternaam worden vermeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten