Met ANNY SCHILDER (60), zijn BZN-collega tussen 1976 en 1984, gaf hij zijn muzikale loopbaan een verrassend vervolg. Maar nu is het mooi geweest. Het laatste optreden staat gepland op Oudejaarsavond. Niet in thuisbasis Volendam, wat je misschien zou verwachten, maar in Roemenië – waar Jan en Anny bijzonder populair zijn.
Anny gaat nog wel even door, zonder hem. Maar ook niet tot in het oneindige. ,,Ik denk er over op mijn zeventigste te stoppen’’, zegt zij. ,,Dan is het wel mooi geweest. Nu heb ik er nog teveel plezier in om ermee op te houden. Maar dat moment komt wel. Ik hoef niet in het harnas te sterven.’’
Kwaad bloed
Jan Keizer is dankbaar voor de samenwerking met Anny, die aanvankelijk kwaad bloed zette bij voormalige BZN-collega’s. Die vroegen zich af waarom de voorman van de groep wilde stoppen en vervolgens toch weer doorging.
Jan: ,,Al zing ik de sterren van de hemel, het succes dat we samen hebben, is honderd keer groter dan ik ooit solo zou kunnen halen. Anny kan bij niemand iets verkeerd doen. Anny ligt zo goed bij het publiek. Soms willen mensen met haar op de foto en zeggen ze tegen mij: ’Nee, jij hoeft er niet op!’ Ik moet daar dan wel om lachen.’’
Het is niet zijn gezondheid, die de laatste jaren wel te wensen overliet, die maakt dat Jan heeft besloten dat 2019 het laatste van zijn werkzame leven is.
"Zanger is overduidelijk: ’Ik stop er nu ECHT mee’"
,,Fysiek kan ik het nog prima aan, maar na 53 jaar heb ik alle zaaltjes en alle uitdagingen wel een keer gezien en meegemaakt. De laatste single staat vast. Die vat mijn hele carrière een beetje samen en gaat The Time Of My Life heten. In september komt hij uit en tsja, dat was het dan. Een gek idee, maar ik kan er alleen maar met dankbaarheid op terugkijken. Ik heb nog geen idee hoe mijn leven er vanaf 1 januari 2020 uit gaat zien, maar ik weet zeker dat ik me niet zal gaan vervelen.’’
Het wordt nu wel zijn échte afscheid. ,,Ja, je kan niet elke keer zeggen dat je stopt en dan toch weer terugkomen. Vroeger noemden ze je dan HEINTJE DAVIDS. Nee, het staat vast. Eind van het jaar valt het doek. Ik ben nog nooit met tegenzin naar een optreden gereden, maar op een zeker moment is het kláár. Mijn vrouw MARIE kon zich er vroeger zelfs wel eens aan irriteren dat ik altijd zo blij was als ik kon gaan werken. Dan zat zij met zieke kinderen thuis en liep ik met een grote smile de deur uit. ,,Kijk ’m gaan, vind-ie lekker hoor’’, zei ze dan.
Impact
Zowel Jan als Anny kregen in het ziekenhuis op een dag verschrikkelijk nieuws voor de kiezen. Bij haar werd borstkanker vastgesteld, bij hem prostaatkanker.
,,Eerst had ik nog hartkwalen’’, zegt Jan. ,,Maar toen kwam de volgende klap. Het is wel zo dat we, doordat we allebei ziek zijn geweest, elkaar zonder woorden begrijpen. Het heeft nogal een impact op onze levens gehad.’’
Anny zegt er, tijdens het ziekteproces, wel aan te hebben gedacht het bijltje erbij neer te gooien.
,,We stonden op een Piratenfestival en niemand wist nog wat ik mankeerde. Zingend voor al die mensen wist alleen ik welke zware chemokuren me te wachten stonden. En ik was bang dat ik nooit meer zou willen of kunnen optreden. Ik ga ze ook nooit vertellen wat er aan de hand is, had ik mezelf voorgenomen. Ik had er ook zó’n moeite mee dat dit mij was overkomen. Ik kon het niet geloven. Ándere mensen kregen kanker, ik toch niet? Dat was de fase waarin het ook wel heel erg met me gesteld was. Die ziekte kent verschillende stadia. Ik zat al tegen het vierde aan. Héél agressief en slecht te behandelen. Dat was de boodschap die ik kreeg. De grond zakte onder mijn voeten vandaan, ik was er een tijdlang van overtuigd dat ik dood zou gaan.’’
Kortsluiting
Jan had nagenoeg dezelfde ervaring toen hij de diagnose kreeg. ,,Er ontstaat op dat moment een soort kortsluiting in je hersenen. Je moet het heel snel zien te accepteren. Ik heb me in Duitsland laten behandelen en daar zei een dokter dat het gevaar bestond dat de tumoren heel snel zouden groeien. Ik schrok me te pletter toen dat ook daadwerkelijk gebeurde, maar gelukkig ging het daarna de goede kant op. Mijn bloedwaardes zijn nu goed, maar de ziekte sluimert nog wel. Toch voel ik me fit en kiplekker.’’
Hun ziektes, hoewel overwonnen, hebben bij allebei een blijvende invloed op de rest van hun leven. Jan: ,,Mijn vader werd maar 67, mijn moeder haalde de 89 en dat wil ik ook. Toch merk ik wel dat ik bewust of onbewust dingen minder ver vooruit plan. Eerst wil ik dan steeds de uitslagen van de nieuwe onderzoeken en controles afwachten. Gelukkig zijn die tot nu toe steeds goed, maar ik zie er wel altijd tegenop.’’
Ook Anny merkt dat bij zichzelf. ,,Dat niet al te ver vooruitkijken is wel iets wat je eraan overhoudt, dat geloof ik ook wel. Zo heb ik ook nog geen idee wat ik volgend jaar, zonder Jan, ga doen. Gewoon optreden natuurlijk, maar verder?’’
,,We hebben wel de Grande Finale Tour gepland, die langs Scheveningen, Barneveld, Beverwijk, Utrecht, Aalsmeer en Tilburg gaat. Dan doen we wat optredens met kerst en de allerlaatste shows samen in Zuid-Afrika en Roemenië. Dat wordt toch wel heel speciaal. Maar ook ik wil altijd eerst weten of de nacontroles goed zijn voordat ik weer een verdere stap zet. Heel oud worden is wel mijn streven, net als mijn ouders. Mijn moeder heeft 87 mogen worden, mijn vader zelfs negentig. Als ik dat red, heb ik nog een hele tijd te gaan!’’
